Onder het raam van de hemel
Text: Mark Speelman
Image: Miranda Tate
Haar aanwezigheid galmt al over het plein lang voordat ik haar zie. Een vrouw van middelbare leeftijd met verwilderd peper- en zoutkleurig haar en altijd hetzelfde rode fleecejack. Tegen haar borst drukt ze een kartonnen bordje met daarop: 'Jesus is coming! Believe and be saved!’ Om haar geschreven boodschap extra kracht bij te zetten, brengt ze geestelijke liederen ten gehore. Haar vaste plek, voor een met graffiti volgeklad betonnen blok, geeft haar een stoere uitstraling. Op een uitzondering na lijken de haastige reizigers van het Centraal Station niet gered te willen worden. De uitzondering kijkt vooral verbaasd naar de zingende rode verschijning. Zo begon het ook bij mij.
Ondertussen is ze voor mij meer dan slechts één van de vele stadsfenomenen die Amsterdam te bieden heeft. Voor mij symboliseert ze een bepaalde romantische verbetenheid die in onze huidige samenleving een anomalie lijkt. Niet zozeer omdat ik denk dat de romantiek uit de wereld is, maar vanwege haar totale toewijding aan haar affectie voor Jezus. Andere gelovigen bezitten ook een gelijksoortige genegenheid voor Jezus of een van zijn tegenhangers, maar er schuilt iets Shakespeariaans in haar constante optreden en de manier waarop zij door weer en wind haar onvoorwaardelijke liefde verkondigd.
De meeste voorbijgangers die niet willen geloven, kijken haar raar aan. Haar eigenzinnige voorkomen en manier van doen maakt dat passanten haar zien als zonderling. Iemand die niet past in het door de norm geschetste plaatje. Maar is passie niet juist op zijn mooist als je het van de daken kan schreeuwen, voor iedereen om te horen? Zodat je frêle gevoelens al heen- en weerkaatsend hun weg door de harde stad vinden. Voor iemand die deze eigenschap niet van nature bezit, realiseer ik me steeds vaker dat in een leven zonder open en blote kwetsbare momenten bijzonderheden bijzonder schaars zijn.
Zij heeft zich dat waarschijnlijk al lang beseft, zoals zij daar onbezonnen staat te zingen. Ze doet me denken aan de vele filmpersonages die in vol cliché een serenade brengen onder het raam van hun geliefde, in de hoop dat hij of zij daarna het raam voor hen opent. Alleen is dat waarschijnlijk haar doel niet. Jezus heeft zijn liefde al getoond aan haar, zij heeft geloofd en is gered. Toch, en misschien juist daarom, staat zij nog iedere dag aan het venster van de hemel en zingt zij uit volle borst.
Zelf ben ik agnost; eerst zien, dan geloven. En alhoewel ik me niet zo interesseer over wie er komen zal, geloof ik wel in haar en de hartstocht waar zij voor staat. Hopelijk ben ook ik dan een beetje gered.