Text and Image: Rozan Snoek
Wanneer mijn plakkerige en zweterige vingertoppen tegen het glas van mijn telefoon tikken om weer eens een foto te nemen, besef ik mij na enige tijd dat de meeste van mijn vakantiefoto’s waardeloos zijn. Ik let niet op het licht, de diepte verhoudingen en de langslopende mensen op de achtergrond tijdens het maken van het kiekje. Toch ervaar ik een bepaalde behoefte om momenten goed vast te leggen, zeker als ik op vakantie ben.
Het idee van een foto nemen om een specifiek moment niet te vergeten, of in scène te zetten, is verrassend omdat het totaal niet overeenkomt met de werkelijkheid waarin we het moment ervaren hebben. De geur van het eten kunnen we niet ruiken, het geluid dat we horen vervalt in stilte, het proeven en het voelen komen samen in een gekaderde rechthoek. Met een foto kunnen we het zien, maar niet daadwerkelijk ervaren. En toch, als ik naar een vakantiefoto kijk, komen er herinneringen naar boven die mij weer doen denken aan het heerlijke eten, de drukte van alle geluiden in een restaurant of de geur van het bezwete lichaam naast mij. Dit maakt een foto niet plat, gekaderd of stil, maar juist een oase aan herinneringen, als een souvenir van een bepaald moment.
Net zoals je brein een bepaalde grens aan geheugen kent, heeft mijn telefoon ook geen eindeloze opslag. Het vastleggen van momenten kent helaas z’n grenzen. Bij de laatste klik van de tien foto’s die ik maak, springt er een pop-up op: ‘opslagruimte is vol’. Hoewel ik tien foto’s heb genomen van bijna precies dezelfde situatie, krijg ik toch het idee dat er geen enkele in de (digitale) prullenbak mag verdwijnen. Of kost het misschien net wat te veel moeite om door elke foto te scrollen om te kijken wat nou het perfecte kiekje is?
De pop-ups blijven komen. Het is nu echt tijd om er een paar te verwijderen. Vroeger had je een aantal rolletjes die vol konden raken of was het kaartje van de camera vol. Dan moest je bewuster kiezen op welk moment je precies een foto wilde nemen en hoeveel. Dat is nu wel anders met het oneindig ogende geheugen. Tegenwoordig lijkt het namelijk alsof ik kan blijven klikken om elk moment vast te leggen. Dit is echter een wolk van illusie, genaamd de cloud, waarvan de meeste mensen geen idee hebben wat het nou werkelijk is. Door foto’s niet in de cloud te zetten, loop ik het risico dat ze in z’n geheel verdwijnen.
Door te scrollen langs de ‘mislukte’ en ‘gelukte’ vakantiefoto’s, vind ik echter een nieuwe waardering voor alle imperfecte kiekjes. De reis richting het perfecte plaatje roept even veel herinneringen op als het kiekje zelf. Dit zorgt ervoor dat voor de honderden vakantiefoto’s op een of andere manier extra schijfruimte wordt gevonden. Het weggooien van kiekjes is dus iets wat ik (vooral) probeer te vermijden. Mijn kiekjes zijn voor mij waardevolle kliekjes.