Een mondeling traditioneel gedicht
Text and Image: Lingli Crucq
Ik stap op de fiets, onderweg naar een vriendin, terwijl het begint te miezeren. Langzaam word ik steeds chagrijniger, want vele kleine druppels regen maken een persoon toch behoorlijk snel nat. Het is herfst, wat betekent dat ik er weer aan moet wennen dat het sneller donker wordt. Tussen de versgevallen bladeren en miezer door, zie ik de maan helder verschijnen aan de hemel. Voor mij lijkt zij altijd feller te schijnen in de herfst; ik denk omdat de regendruppels het maanlicht dan beter weerkaatsen. Of zorgt Halloween ervoor dat de maan me meer opvalt? Opeens schiet me iets te binnen: een gedicht dat ik ooit heb gehoord van mijn moeder.
床前 明月 光， Voor mijn bed is de heldere maneschijn,
疑是 地上 霜。 Lijkt op vorst op de grond.
举头 望 明月， Ik kijk op en staar naar de heldere maan
低头 思 故乡。 Ik buig mijn hoofd en denk aan mijn geboortestad
Het gedicht van Li Bai, een beroemde dichter, heet Een stille gedachte. Het rijmt in het Chinees, iets wat helaas verloren gaat als je het vertaalt. Het is een van de bekendste gedichten in China; zo bekend dat kinderen dit al op de basisschool leren. Het wordt van generatie op generatie zowel mondeling als schriftelijk doorgegeven. Volgens de website chinesereadingpractice.com komt dit gedicht elk jaar weer terug rond het Chinese Midherfstfestival, ook wel bekend als het Chinees Maanfeest, wat vaak wordt gevierd rond september.
Li Bai is in dit gedicht een reiziger, maar hij laat duidelijk merken dat hij heimwee heeft naar zijn oude geboortestad en dat hij ernaar terugverlangt om zijn vrienden en familie te zien. De maan, een symbool dat vaak wordt gebruikt en belangrijke betekenissen heeft in de Chinese cultuur, wordt hier toegepast om het gevoel van nostalgie en heimwee uit te drukken.
Dit gedicht raakte me niet alleen op dat moment op de fiets omdat het simpelweg met de maan te maken had, maar ook vanwege die gevoelens van heimwee. Ik ben onlangs verhuisd naar de grote stad (Amsterdam) en in het begin kon ik het wel uitschreeuwen van de angst die ik voelde. Gedachtes of ik me hier thuis kon voelen en of ik me eenzaam zou gaan voelen, spookten door mijn hoofd. Ik had zo’n veilig plekje, een heel netwerk, gecreëerd op de plek waar ik eerst woonde en nu moest ik opnieuw beginnen.
Toen ik echter het huis van mijn vriendin naderde, werden die angstgevoelens steeds minder. Kom op Lingli, raap jezelf bij elkaar. Je hebt je in de twee maanden die je tot nu toe in Amsterdam woont nog geen enkele keer eenzaam gevoeld. Je ziet de schoonheid van de stad, de schoonheid van de herfst en de schoonheid van de maan. Je krijgt zelfs langzaam meer genegenheid voor het fietsen in de regen. Met deze stille gedachte kom ik tevreden aan bij het huis van mijn vriendin, wetende dat ik het wel zal redden.