Van stadse student naar moeder in Roemenië
Tekst: Roos de Wijs
Beeld: Josia Brüggen
Iris Gales (23) en David Boissevain (27) wilden niet meer studeren en uiteindelijk een baan krijgen. Twee jaar geleden zijn ze dan ook definitief naar Roemenië verhuisd. Hier werken ze inmiddels hard aan een toekomst waarin ze volledig kunnen leven van hun eigen land. Ver weg van Nederland, omringd door bossen, weelderige natuur en samen met hun zoontje Felix hebben ze hun plekje gevonden.
Voordat Iris ruim vier jaar geleden een relatie kreeg met David leefde zij een studentenleven. Ze heeft in Amsterdam en Utrecht gestudeerd, maar voelde zich daar niet op haar plek. Het idee dat ze later achter haar computer of binnen de muren van een bedrijf zou werken lokte haar niet. De twijfels die ze over studeren had, hielden haar daarom erg bezig. Toen ze David tegenkwam, die zelf al langer van het idee te moeten studeren en werken binnen een bedrijf was afgestapt, zag ze in dat studeren niet de enige optie was. Samen droomden ze van hun eigen plekje op de wereld, waar ze onafhankelijk konden zijn van anderen of instituten. Ze wilden hun eigen eten verbouwen en alleen van hun eigen arbeid afhankelijk zijn. Het liefste wilden ze samen met anderen een soort commune starten met mensen die hier hetzelfde over dachten. In Nederland zou zoiets te duur zijn, omdat het kopen van een stuk grond of een huis daar al gauw in de honderdduizenden euro’s kan oplopen. Hierdoor hadden ze al snel bedacht om te emigreren.
De toekomst tegemoet
Iris vertelt dat dit proces voor haar heel geleidelijk ging. ‘Eerst dacht ik: ja, heel leuk, maar hoe dan? Is dit wel wat ik wil en is het niet alleen wat David wil? Ben ik gewoon heel erg verliefd op hem? Nee,’ ze valt een moment stil, ‘ik heb eigenlijk altijd wel het idee gehad dat dit is wat ik wil, en wat me heel mooi lijkt om te doen’. Samen zijn ze naar Hongarije gefietst, maar ook daar was het te duur. Ze gingen terug naar Nederland om eerst genoeg geld te verdienen zodat ze daarmee een stuk land konden kopen. Iris en David trokken er vervolgens op uit om in Oost-Europa rond te reizen en te zoeken naar de perfecte plek. Een gouden tip over goedkope huizen in Roemenië lokte ze hiernaartoe, waar ze vrijwel onmiddellijk een huis vonden.
De eerste jaren
Over het hele terrein staan inmiddels fruitbomen en notenbomen. Zo zijn er appels, peren, walnoten en veel bramen, frambozen, aardbeien en andere bessen. In de groentetuin groeit ui, prei, wortel, bieten, kolen, verschillende kruiden, tomaten, courgette, bloemkool en broccoli. ‘En er komen nog een heleboel dingen bij’, aldus Iris. Water halen ze uit hun eigen grond en hout voor verwarming kappen ze uit hun eigen bos. In de tussentijd werken ze hard in de tuin. Ook zijn er vrijwilligers die hen met van alles helpen in ruil voor een slaapplek en eten. Ze komen uit verschillende landen en zijn vaak op rondreis. Het stel heeft een advertentie op internet staan waarmee ze contact leggen met deze mensen. ‘Op dit moment zijn er vrijwilligers bij ons thuis die een groot stuk grond aan het vrijmaken zijn waar we maïs, pompoen en bonen op kunnen laten groeien.’
Naast het gezelschap van de vrijwilligers worden Iris en David ook gezelschap gehouden door hun vier honden, een kat, twee hanen en drie kippen. Hun bezoeken aan de supermarkt proberen ze zoveel mogelijk te verminderen, waardoor ze ook de auto vaker links kunnen laten staan. Verder willen ze dingen leren over groenten inmaken, zodat ze het in de winter kunnen gebruiken. ‘Gewoon langzaam, stap voor stap, gaan we naar een zelfvoorzienend leven toewerken.
’Ze gaan nu nog wel één keer per week naar de supermarkt en zijn met elektriciteit gewoon aangesloten op het net. Iris legt uit dat ze niet zonder elektriciteit zouden willen, maar graag een goed alternatief willen vinden. ‘Ik zou uiteindelijk wel stroom willen houden. We zijn helemaal niet per se tegen alles wat modern is.’ Niet alles in Roemenië is soepel verlopen. Bijna een jaar geleden is Iris negen weken te vroeg bevallen van Felix. Toen ze onverwacht weeën kreeg, moest ze eerst zelf een uur rijden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Zonder de taal van het ziekenhuispersoneel te spreken en zonder dat David erbij mocht zijn, moest ze bevallen. ‘Toen dacht ik ook wel what the fuck doen we hier, waarom zijn we hier, en met deze mensen?’ Het grootste probleem vindt ze dan ook de taalbarrière.
Vrij in de natuur
Voor Iris en David speelt de natuur een enorme rol. Ze proberen de natuur zoveel mogelijk te respecteren en ervan te leren. Iris wil leren over wilde planten, bijvoorbeeld welke eetbaar zijn. Als ze zelf bomen kappen proberen ze hun eigen bos zo goed mogelijk te beschermen. Zo kappen ze niet een heel veld weg, maar een paar bomen tussendoor. ‘Voor ons is het wel belangrijk dat we bij de natuur wonen en dat het ook behouden blijft.’ Verder scheiden we het afval: papier verbranden we zelf in de kachel of als we een vuur maken, plastic flessen leveren we in, metaal en blikken brengen we naar het oud ijzer en het overige plastic gaat naar een container.’ Iris vertelt dat haar kinderen waarschijnlijk niet naar school zullen gaan, maar bij haar thuis blijven. Het lijkt haar fijn om haar kinderen dingen te leren die ze zelf willen leren. Ze hoopt van leren op deze manier een soort spel te maken, zodat het leuk is. Ook vindt ze het belangrijk dat haar kinderen veel buiten zijn, leren welke planten wel en niet eetbaar zijn, en leren om planten en bomen te herkennen.
Over tien jaar hoopt ze dat er een hele grote moestuin is, misschien wel een extra huis en dat ze het land meer onder controle hebben. Iris lacht, ‘misschien heb ik dan wel vijf kinderen rondlopen!’ Een paar weken geleden vond Iris een oude opdracht terug, die ze had gemaakt voor het vak Engels op de middelbare school. ‘Ik denk dat ik in de eerste of tweede klas zat. Je moest beschrijven hoe jij jezelf als volwassene voor je zag. Toen dacht ik: heb ik dat geschreven?’ Iris grinnikt. ‘Ik zou in Amsterdam wonen, geen kinderen hebben, in ieder geval nog niet als ik dertig was, want ik hield niet van kinderen. Ik zou een baan nemen als binnenhuisarchitect en ik wist ook nog niet of ik een man wilde.’ Uiteindelijk moet je er niet te moeilijk over denken, vertelt Iris. ‘Als je onze manier van leven interessant vindt, moet je daar gewoon aan beginnen.’