Tekst en beeld: Lotje van den Dungen
Wat zijn we een raar landje hè. Zo verdeeld, zo gescheiden, zo klein en zo veel mensen. Zo veel mensen die te beroerd zijn om elkaar een goede morgen te wensen. Zo veel mensen die bang zijn voor elkaar, of wellicht elkaar niet begrijpen. Wel 4 mei, geen 4 mei. Wel Zwarte Piet, of helemaal niet.
Toch bestaat er ergens een onverklaarbare band tussen ons allemaal, ons Nederlanders. Onverklaarbaar, maar zeer zichtbaar. Oranje is denk ik niemand zijn kleur, maar zodra de mogelijkheid er is om onze eenheid te vieren, zijn we oranje. Op een satellietfoto zou Nederland eruit zien als één grote ondergaande zon. Of, nou ja groot, misschien een sinaasappel dan. En van dichtbij zien we feestvierende oranjenaren, met rood-wit-blauwe details.
Oranje is denk ik niemand zijn kleur
Ik vraag me soms af – meestal tijdens Koningsdag of wanneer het Nederlands elftal weer eens bijna een kampioenschap lijkt te winnen – of we een onzichtbare vriendschap hebben met elkaar. En zo ja, waarom we deze vriendschap van 27 april niet elke dag kunnen voelen. Al lijkt het soms dat we niets gemeen hebben met een ander, dragen we toch onzichtbare Nederlandse vriendschapsarmbandjes, blijkt met deze feestdagen. Wel oranje armbandjes dan.
Helaas lijken we de resterende 364 dagen het tegenovergestelde van verbonden. Noem het kijken door een oranje bril, maar ik heb hoop dat we ons in Nederland – wie dan ook in Nederland – allemaal eens net zo oranje zullen voelen samen, als op Koningsdag.
Ik heb denk ik te veel oranje gezegd in dit artikel.
Oranje.
